8mm-filmen (smalfilmen) was een heel populaire manier om herinneringen vast te leggen in de jaren '70 en '80. Met een Super 8- of single 8 camera kon je eenvoudig je eigen filmpjes maken en deze vervolgens afspelen met een filmprojector. Super en Single 8 films vervingen midden jaren '60 het wat onhandigere systeem dubbel 8. Een dubbel 8 film was een film van 16 mm die op een spoeltje in de camera geplaatst werd (liefst in een donkere plek) en na ca.1.5 minuut omgedraaid moest worden. Na ontwikkelen werd deze film in het laboratorium in de lengte doormidden gesneden en aan elkaar geplakt. De nieuwe systemen Super 8 en Single 8 zaten in een handige cassette en konden makkelijk en in het licht gewisseld worden. Het gevolg was dat door deze systemen veel meer mensen konden gaan filmen.
super 8 film in de kenmerkende Super 8 cassette
single 8 film. De film werd door de camera aangedrukt
De 8mm filmcassette
Om een 8mm-filmpje te maken, moest je eerst een filmcassette kopen. Deze 8mm filmcassettes van 3 minuten per film waren verkrijgbaar bij de lokale fotowinkel voor rond de 15 gulden per stuk. Vaak waren er aanbiedingen per drie films. Als je op vakantie ging kocht je vaak tot wel 20 films om mee te nemen. Filmen was dus best een kostbare hobby.
Fuji introduceerde in 1965 een tegenhanger van de super 8 cassette, Het formaat single 8. Ondanks het feit dat Single 8 scherpere beelden kon filmen (doordat de er een aandrukplaat voor de film in de camera zat), is dit systeem niet door de camera industrie omarmt. Naast Fuji waren er eigenlijk geen andere aanbieders die camera's voor dit systeem leverden. Het filmformaat en perforatie is overigens gelijk bij beide systemen en kon dus in dezelfde projector worden afgespeeld.
Oppassen met warmte en straling
Films konden niet goed tegen warmte. Je moest dus goed uitkijken dat je de cassettes niet in een warme auto of te lang in de zon liet liggen. De kleuren werden dan sterk aangetast. door de warmte. Ook konden de films goed niet tegen de röntgen straling van de controle op sommige vliegvelden. Om je hier tegen te beschermen kon je een zgn 'loden zak' bij de fotohandel kopen om je films tegen de schadelijke straling te beschermen.
Eindelijk beginnen met echt filmen
De filmcassette stopte je in je filmcamera en dan kon je beginnen met filmen. Je kon natuurlijk alles filmen wat je wilde, van je familie en vrienden tot je vakanties en andere speciale gebeurtenissen. Je had wel vrij veel licht nodig. Buiten filmen was meestal geen probleem, maar voor binnen moest je een ‘filmzon’ gebruiken. Deze speciale halogeenlamp was meestal 1000 watt. Je kon die niet te lang laten branden want de lamp werd heel erg heet!
Je kon ook een Kodak Ektachrome 160 film kopen. Daarmee kon je wat langer onder iets mindere lichtomstandigheden doorfilmen.
binnen filmde je met een 'filmzon'
Drie weken wachten op het resultaat
eindelijk je film bekijken
Als je klaar was met filmen, moest de film worden ingeleverd in een bijgeleverde ontwikkel-envelop. Meestal leverde je de films in bij je fotowinkel. Na een week of twee, drie stuurde het ontwikkel laboratorium de film op een spoeltje per post weer terug. Om de filmpjes te bekijken, moest je een projector gebruiken. De projector moest op een speciale projectietafel worden geplaatst- en de film moest in de projector geladen worden. Vervolgens kon je de film afspelen op een projectiescherm. Het was altijd een grote verassing wat er op de filmpjes stond en of ze wel gelukt waren.
Film hobbyisten gingen monteren
De meeste mensen bewaarde de losse kleine filmpjes en bekeken die een paar keer voordat ze in een doos op zolder belandden (daar liggen ze waarschijnlijk nu nog)
Echte film Hobbyisten gingen de films monteren. Hiervoor gebruikten ze een filmviewer om de beelden te kunnen bekijken en een plakpers om de films aan elkaar te plakken om ze vervolgens op een grotere filmspoel te zetten.
Het bekijken van 8mm-filmpjes was altijd erg leuk. Het was leuk om de herinneringen terug te zien en om ze met je familie en vrienden te delen. Er waren ook filmclubs waar de leden meededen met filmwedstrijden en wekelijks elkaar films lieten zien en zo veel van elkaar konden leren.
monteren met een filmviewer en plakpers
Naar de fotowinkel om te leren filmen.
boeken vol met tips
In deze jaren was de fotowinkel het aangewezen adres om je te helpen om een betere filmer te worden. Ook verschenen er in die tijd veel tips in foto en filmtijdschriften en boekjes hoe je het beste kon filmen. Enkele tips waren:
- Gebruik een statief om je beelden stabiel te houden.
- Experimenteer met verschillende diafragma-openingen, sluitertijden en ISO-waarden om verschillende effecten te creëren.
- Film je onderwerpen vanuit verschillende hoeken om dynamische beelden te creëren.
- Beweeg niet te veel met de camera, maar wissel van standpunt
- Als je binnen filmt, gebruik dan een filmlamp van 1000 watt
- Voeg muziek toe aan je filmpjes om ze nog leuker te maken.
‘Super 8-filmpjes zijn een leuke en eenvoudige manier om herinneringen vast te leggen. Met een beetje creativiteit kun je prachtige filmpjes maken die je nog jarenlang zult koesteren.’
En wat doe je nu met die oude filmpjes?
Hoe leuk zou het zijn als je die oude filmpjes weer zou kunnen bekijken, maar…. Je hebt geen projector, projectietafel en projectiescherm. Laat daarom die oude filmpjes overzetten naar een moderne USB-stick. Je kunt die oude herinneringen dan eenvoudig bekijken op je computer, of Smart TV. Ook kun je ze dan uploaden naar bijvoorbeeld Youtube en ze dan delen met wie jij maar wilt.
Reactie plaatsen
Reacties